Zygmunt Padowicz (1901-1970), statystyk związany przez całe życie zawodowe z GUS. Rozpoczął pracę w Urzędzie w 1922 r., a zakończył w 1965 r. Początkowo był rachmistrzem w referacie rolnym, następnie w referacie ludności GUS, gdzie specjalizował się w analizie struktury zawodowej ludności. W 1930 r. Zygmunt Padowicz został kierownikiem sekcji symbolizacji w Biurze Spisów Powszechnych. Po II wojnie światowej rozpoczął pracę w GUS już 13 marca 1945 r. na stanowisku kierownika Wydziału Opracowań Masowych, od kwietnia 1947 r. wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego GUS. Był Generalnym Komisarzem Spisowym Pierwszego Sumarycznego Spisu Ludności z 14 lutego 1946 r.

W kwietniu 1949 r. Zygmunt Padowicz został powołany na stanowisko Wiceprezesa GUS, a następnie w sierpniu tegoż roku - Prezesa Urzędu. Pełnił tę funkcje do 31 marca 1965 r. Pod jego kierunkiem opracowano pierwszy po wojnie program badań statystycznych na rok 1949, określający ważniejsze kierunki badań w poszczególnych dziedzinach statystyki gospodarczej, społecznej i ludności. Zygmunt Padowicz sprawował funkcję Generalnego Komisarza Spisowego podczas spisu powszechnego ludności z 3 grudnia 1950 r. i z 6 grudnia 1960 r. Jego pasją było dążenie do unowocześnienia techniki opracowań statystycznych. W zastosowaniu nowoczesnych środków przetwarzania danych upatrywał jeden z podstawowych czynników rozwoju statystyki.

Do głównych prac Zygmunta Padowicza należą: Reforma programu statystyki („Gospodarka Planowa” 1949 nr 8), Narodowy Spis Powszechny („Studia i Prace Statystyczne” 1950 nr 1), Dwadzieścia lat Głównego Urzędu Statystycznego („Wiadomości Statystyczne” 1965 nr 2).